IJzingwekkende race .........

Lekker tempo van 35 km/uur

 Vandaag op de terugweg van Schiphol naar Almere-Waterwijk met de Strada een lekker stevig tempo van boven de 35km/uur met een lekker windje mee. Net voorbij de Hakkelaarsbrug nabij Muiden krijg ik plots twee pezige wielrennertjes in de spiegels die me al op een meter of  50 meter zijn genaderd. Ik duw het tempo een paar kilometer op maar zonder baat. Het blijken bedreven renners; ze zijn snel en wisselen elkaar ook met regelmaat af.

Pas bij 44km/uur wordt de ruimte wat groter

 Zelfs bij 40km/uur komen ze nog dichterbij, maar ze liggen al wel  een stuk dieper over hun stuurtjes. Ik gooi er nog een paar kilometer  boven op, zonder effect.  Pas bij 44km/uur wordt de ruimte wat groter en na een paar kilometer in dat tempo zakken de mannen wat af. Dat is maar goed ook, want de Hollandse brug komt al in zicht. De brug is voor mij met de (relatief) zware combinatie van 145 kilogram (rijder, velomobiel en wat bagage) een stevige uitdaging vergeleken met de slanke jonge mannen op de racefiets. Als ik het talud opdraai zie ik van opzij dat ik maar een meter of 50 voorsprong heb, shit,  in de spiegels leek het veel meer…..  50 meter, dat is aan de krappe kant.  Ik begin in de klim dan ook meteen te beulen en met 37 km per uur jakker ik de brug op. Gelukkig ben ik goed in deze klim en je moet dan ook minimaal Sijbrandij heten om me te kloppen!!

om de ziekenwagens en politieauto’s slalommen

 De velociraptors komen toch langzaam naderbij. Het adrenaline pijl loopt op en ik kan er dan ook nog wel een kilometertje bij doen, dit blijkt net genoeg om het afvlakkende gedeelte op tijd te bereiken. Het gaat al snel weer boven de 40 terwijl ik nog lang niet hersteld ben van de klim. Echter nu begint de afdaling waar ik nu gelukkig in het voordeel ben met mijn hoge gewicht en de goede aerodynamica van de Strada. Ik duw de Strada dan ook met weinig moeite boven de 55 km/u en loop over de 1500 meter lange afdaling dan ook flink uit. Met moeite kan ik om de ziekenwagens en politieautos slalommen die ter hoogte van het tijdelijke NS station een klusje aan het binnenhalen zijn.  Vervolgens beginnen de kakelende Libelle-week-huismoeders met slingerende overvolle kranten trolleys het pad te versperren. Maar ook hier kom ik zonder kleerscheuren tussen door. 

Cinquecento s, Alto’s en Matiz’en

 De nieuwe hindernis is de oversteek over de dijkweg waar ik moet oversteken tussen twee richtingen langzaan rijdende Cinquecento’s, Alto’s en Matiz’en.  Ik heb geluk, de Libelleweek-dames schrikken van mijn afzichtelijke grimas en ik wurm me er snel tussendoor zodat ik mijn voorsprong niet verspeel. Het volgende traject is het Spoorbaanpad in Almere-Poort.  Dit is voor mij de zwaarste etappe; 10 scherpe bochten met dus 10 keer remmen en versnellen van de zware combinatie.  Bij bocht nummer 7 zitten de renners al weer in het wiel maar het geluk lacht me toe; een tegemoet komende Canta met bejaarden geeft de renners niet de mogelijkheid te passeren, perfecte timing!  De laatste twee bochten weet ik zo te sturen dat er geen fiets langs kan.  Gelukkig  komt er dan weer een recht traject met alleen een paar oplopende viaducten. Ik moet ik de snelheid tot 50 kilometer opvoeren om uit te lopen. Dit werkt, ik bouw een flinke voorsprong op.  Door de Stad zelf laat ik de snelheid uit veiligheid wat zakken en weet ze met weinig moeite tot Waterwijk voor te blijven.    Pfffffffffffff……., gered !

En voor de twee wielrenners die ongetwijfeld ook mijn blog lezen :  “SUCKERS..”, “ kunnen jullie met z’n tweeën niet eens éen Velomobiel voorblijven !!!!!

Heerlijk !

Wat ik uiteraard niemand vertel is dat ik vanavond als een dood vogeltje met knikkende knieën op de bank zit …

Klik hier voor nog meer RIS