dinsdag 7 februari 2012

“Marathon Race” vs. “Angelo de Griek”

De laatste dagen zie ik weinig racefietsers, ook “vriend en vijand” Angelo ben ik al weken niet meer tegengekomen. Ik vermoedde even dat hij er de brui aan gegeven heeft met die koude. De laatste keer dat ik hem zag is een week of 3 geleden toen ik hem ’s morgens langzaam voorbijschoof. Ik groette hem vriendelijk en wilde een praatje aanknopen maar hij reageerde erg chagrijnig. Zou het komen door de schuldencrisis? Of leest hij mijn blog en wordt hij steeds met z’n neus op de feiten gedrukt? Ik ken Angelo al een jaar of 10; we komen elkaar vaak tegen op onze WW route Almere Schiphol/Aalsmeer. In het begin fietsten we gelijk op, maar na een jaar kon ik hem bij lange na niet meer bijhouden. Toen ik in 2006 mijn Alleweder kreeg kon ik weer even met hem oprijden, maar niet lang. Pas toen ik de Strada kreeg waren we weer partij voor elkaar. Maar dan moeten we wel tegenwind hebben!  Zie voor meer ervaringen hier, en hiero


Maaar…., vanmiddag, op weg naar huis, schoot Angelo mij op z’n racefietsje ineens weer voorbij toen ik stond te wachten voor het stoplicht nabij het AMC, hij ging zonder enig respect behendig door rood om natuurlijk elk stukje voordeel te grijpen wat er was. Sneed nog links en rechts wat bochtjes af en was snel uit het zicht verdwenen. Na een paar kilometer had ik hem weer te pakken, maar slim als ik ben ga ik hem niet meteen voorbij. Het traject door Amsterdam ZO en Weesp is niet gunstig voor een velomobiel; te veel bochtjes, een aantal kilometers fietspad met rul sneeuw, de brug over het Adam-Rijnkanaal en het stoplicht in Weesp waar ik 2x wacht en hij niet. Ik besloot met 29kpu lekker achter hem te kachelen, en wel op een meter of twee afstand; lekker irritant kort. Het voordeel van een velomobiel zit hem in de lange rechte  stukken door de polder, vooral met de koude oosten tegenwind. Na de brug en de stoplichten bij Weesp zat ik Angelo toch al weer snel op de hielen en toen we eenmaal vanaf de dijk langs de Vecht de polder naar Muiden indoken gaf ik “gas” en dankzij de lichtlopende Marathon Race bandjes zat ik zonder veel problemen op 35kpu en kon dit lang genoeg volhouden om Angelo compleet uit het zicht van mijn spiegels te rijden en er ook uit te houden. Daarna op een comfortabele cruise speed van 32 kpu richting de gehaktballen. Tadaaah, weer een heerlijke rit!



(Foto van Kees z'n blog, Fiets van Sebastiaan Talsma)

2 opmerkingen:

  1. Daar heb ik nou ook zo'n hekel aan: racefietsers en mountainbikers die door rood rijden, terwijl iedereen netjes staat te wachten. Is ook echt niet het goede voorbeeld voor de schooljeugd. Meestal zijn het hier mountainbikers van een jaar of 40/50 (de leeftijdsgroep die normaal gesproken zo klaagt over het "gedrag van de jeugd".......;)........!).

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Spannend verhaal Theo. Heel boeiend geschreven.

    BeantwoordenVerwijderen