Sunrider te water, brrrr ...

Mooi weer vandaag, dat maakt de “zondagsrit” toch een stuk vrolijker. We rijden met onze velomobielen vaak het rondje Polder - Oude land (Gooi) via Stichtsebrug en Hollandsebrug. Tussen de bruggen vele routes zoals Lage Vuursche, Ankeveense Plassen of bijvoorbeeld Vinkeveen. Toevallig komen we altijd weer langs "LaPlace" voor een koffie en overheerlijke appeltaart met nootjes.

Mooi weer levert ook altijd weer een paar mooie foto’s op waarvan je hieronder ook even kunt meegenieten. Op de Bussumseheide  hebben we nog een paar statiefoto’s  gemaakt van onze nieuwe Sunrider. Misschien wel net op tijd, zoals ik je hier later vermelden. 

  De heidevelden en bossen tussen Hilversum, Bussum en Laren.

Hier kun je altijd mooie plaatjes schieten.

Deze biefstuk laat zich gelukkig niet opwinden door een grote rode velomobiel ….

Een kiekje door het decolleté.

De Sunrider, een mooie comfortabele cruiser.

Op de terugweg al rustig toerend met de sky-line van Almere al in zicht kreeg ik weer zin om wat op het op blog te schrijven.  Juist op het moment dat ik een onderwerp overwoog lachte het geluk ( wat dit betreft) me  toe; ik hoorde een grote plons achter me en wist meteen dat we weer wat bijzonders gingen beleven. In dit geval geen “hoogtepunt” maar eerder een ”dieptepunt”. In mijn spiegel zag ik nog net de Sunrider kopje ondergaan in een brede sloot. Boven op mijn remmen en zonder de cover van m’n Strada te openen schoot ik naar buiten en binnen 5 seconden stond ik tot aan mijn schouders in het koude water met mijn voeten en enkels in de prut. De Sunrider was inmiddels op haar zijde helemaal verdwenen onder de waterspiegel en Vrouwlief kon, half uit de Velomobiel, nog net haar hoofd boven water houden. Het was erop of eronder!  Omdat vrouwlief altijd een grote stem heeft in onze beslissingen werd er gekozen voor “erop” en ik begon flink te trekken aan Vrouwlief om de rest van haar verrukkelijke lichaam (ze leest m’n blog ook) ook boven water te krijgen. Omdat haar linker voet nog vastzat aan het pedaal koste het veel moeite. Achteraf weet ik eigenlijk niet eens of ik Vrouwlief door de klep of door het raam heb getrokken. In ieder geval,  met de hulp van omstanders hebben we Velonaut en Velomobiel weer aan de kant gekregen.  Na nog wat dreggen ook de wieldoekjes, tasjes en wat andere losse spullen teruggevonden. Van de zonnebril moesten we afscheid nemen.

3 meter breed en 1.60 meter diep, maar vooral vies en stinkend ..

Gelukkig al snel weer aan wal …..

Ondanks de frisse duik kregen  we het niet koud;  ik denk vooral door de adrenaline en onze Trevira (Coolmax) onderkleding die het vocht van je lichaam houdt. De terugrit ging moeizaam, kortsluiting in de “controller” van de elektrische ondersteuning van de Sunrider maakte van de motor een “wervelstroomdynamo”; een elektrische rem dus.  Ik offer mezelf weer op en Vrouwlief gaat in de Strada vast vooruit naar huis om niet onderkoeld te raken.  Nog 7 kilometer te gaan met de Sunrider, mijn maximum snelheid met de "turborem" er op is 7 km/uur. Ik reken snel uit dat de terugrit me een uur gaat kosten met maximale inspanning. Na 2 kilometer ploeteren en technisch overpeinzen besef ik dat ik alle bedrading van de motor moet loskoppelen zodat de stroomkring in  motor is onderbroken en dus niet meer kan remmen. Dat werkt en 15 minuten later haal ik op de drempel van Broek’s-Paradise de Strada weer in.

Na een warm bad en een kop hete cappuccino kwam vrouwlief weer redelijk op toeren en begonnen haar kaken weer te bewegen … .;    “m’n zere knie is weer zielig en ik heb drie nagels gebroken …“     “m’n Blackberry zat gelukkig goed verpakt maar doet het toch niet meer ..”.   Een zucht van verluchting gaat door mijn heen, ze is dezelfde
gebleven …………

Maar wat een troep in de Velomobiel, ik heb hem maar echt helemaal “uitgehoosd”, ook de zwarte prut van de sloot aan onze kleding maakte van het badwater chemisch afval. Gelukkig eerst gespoeld voordat we het in de wasmasjien stopten.

En hoe het kwam?? Vrouwlief weet het niet meer. Wat we wel weten is dat het Spoorbaanpad in Almere Poort een lastig fietspad is met 10 onnodige haakse bochten en dat de reparaties in de "ellebogen" worden uitgevoerd met grind wat na een dag al breed ligt uitgestrooid over de rijbaan. Een ideaal pad voor ongelukken dus. Dertien jaar geleden is het pad geopend als eerste "Fietssnelweg" van Nederland, maar door onbekende visies verworden tot "hordenbaan" voor velomobilisten.

De schade is helaas groter dan het zich in eerste instantie liet aanzien; bagage klep stuk, twee defecte accu's (a 400€ per stuk), en vermoedelijk de controller van de motor.

KzieYou, Theo.