Zondagsrit

Nagenoeg elke zondag maken Vrouwlief en ik een fietstocht per Velomobiel of Tandem van zo’n 70 km door de Polder of het Oude Land. Vanochtend hadden we ons een beetje verslapen, dus pas om 9.30 klaar om onze Velomobielen te starten. Echter doordat nieuwe Velophone niet wilde werken nog een kwartier staan prutsen en uiteindelijk zonder inter- communicatie met een slecht humeur op pad.  Gelukkig kwamen we op weg naar de Stigtsebrug Monique nog tegen met haar Zwarte Strada wat mijn humeur weer wat opvrolijkte. Ze was al om zes uur (!!) haar bed uitgerold om te gaan sporten in Bussum en dus al weer op weg naar huis.

Iets verder knalde ik met een harde klap mijn rechterwiel tegen een bevroren klont leem zo groot als een basaltkei wat resulteerde in een flinke slag in het wiel.   Shit, op wie moet ik nu dan schelden zonder communicatiemiddelen …

Eemnes, Laren, en na de koffie en taart bij LaPlace te Hilversum door het Spanderswoud (bij de Televisietoren, dan langs Ankeveen naar Nederhost den Berg, Naardermeer en weer terug naar Almere.  Heerlijk, een stuk fietsen lucht uiteindelijk ook je gemoed en sluit je af met goed gevoel ! Toch nog lekker gereden……

KzieJe

Op een bospad zagen we dat een mevrouw onderste boven werd gehold door haar eigen boxer-hond. Uiteraard was dat onze schuld want haar hondje zou geschrokken zijn van de Velomobielen …. Tja, de hond zal wel aan de volomobielen gaan wennen, hij was tenslotte ook aan haar gewend.

Buiten honden zijn er in het bos gelukkig ook vele mooie zaken te zien.

Communikletsen met de Velophone

Vrouwlief en ik gaan des zondags vaak fietsen in den Velomobiel. Vanwege de afstand tussen de Velomobielen, het windgeruis en fietsgerammel is communicatie lastig. Enige basale communicatie doen we per claxon en ik kan je zeggen: mijn vrouw begrijpt mij niet. Daarom hebben we een BIM interphone aangeschaft bij DealExtreme.

De interphone is eigenlijk ontworpen voor motorrijders en moet werken over een afstand van 1000 meter en een snelheid van 120 km/uur. Beide limieten zullen we niet vaak overschrijden dus achtte ik het setje wel geschikt voor ons doel.

Losse beugel

Zelfde soort beugel, maar nu met de zender op de helm

De installatie van de interphone is ontworpen voor een motorhelm die lager over je oren zakt dan een fietshelm. Ik heb daarom een paar beugels gemaakt van aluminium strip en klittenband. Eén beugel, die voor mijzelf, heb ik aangepast voor een fietshelm en die van vrouwlief voor gebruik zonder helm.

In eerste instantie ziet het setje er mooi uit, maar als je het beter bekijkt doet het toch een beetje goedkoop aan. Dat kan ook eigenlijk niet anders want het was ook goedkoop (108 Euro); de luidsprekers zijn zeker niet waterdicht en de knopjes zijn zonder “gevoel”. Het instructie boekje is niet erg duidelijk maar na 20 minuten studeren had ik het setje toch aan de praat. De test in huis geeft een aanwezige 50Hz brom en de verbinding verbreekt als ik 60 meter naar buiten loop. Geen ijzersterke start dus, maar morgen gaan we het echt proberen en laat ik je de resultaten weten.

Dat "morgen"zou vandaag (zondag) zijn, echter na 20 minuten klooien om hem aan de praat te krijgen maar in de hoek gegooid en zonder Velophone gereden. Vanavond weer een kwartiertje besteed an instellen en proberen en uiteindelijk het probleem gevonden: éen van de stekertjes kon toch nog een milimeter dieper. Volgende week zondag dus opnieuw proberen. 

KzieJe

De Strada is halfjarig !!!!!

Het is niet alleen “kommer en kwel“ deze week ! 

Mijn Grote Rode Liefde is deze week een half jaar oud. Ik reken even snel uit dat we gedurende die tijd z’n 400 uur samen hebben doorgebracht, en ik ben alleen maar meer van heur gaan houden. Dat red je niet zomaar met iemand, zelfs niet met je vrouw of je kinderen. Zoals je begrijpt moet zo een fiets dus wel heel bijzonder zijn, en dat klopt.. .; beschut, warm, snel, wendbaar en past als een handschoen in vorm en gedrag. Dit jaar fiets ik 20 jaar naar het werk, momenteel over een afstand van 40 kilometer. Vijf race en sportfietsen, 2 ligfietsen en twee velomobielen, maar nog nooit een fiets gehad waarmee het fietsforenzen vanzelfsprekender werd dan het autoforenzen. Vandaar het all-ever record van 8888,8 kilometer in een half jaar !

8888,8 op de klok !

Incident op het Spoorbaanpad

De laatste kilometers naar huis, parallel langs de busbaan. Bij Station Muziekwijk een lastig en verraderlijk stuk met veel bellende tieners, pardoes overstekende autoos, uitgelaten honden en vergaderende scooters. Goed opletten geblazen dus!

Maar dat is nog niet alles, iets verder een verraderlijke oversteek over de busbaan daar waar het Chopinpad over gaat in het Componistenpad. Verraderlijk omdat het verkeerslicht bij de oversteek een “inverse” kleur heeft; groen is stoppen, rood is doorrijden... Dit omdat het verkeerslicht voor het fietspad niet te zien is en je dus af moet gaan op de kleur van het licht voor de busbaan.

Gisteren ging het fout, een van achteren komende bus die al langzaam reed om z’n passagiers 20 meter verder uit te laten was bang dat ik voor hem langs zou schieten de busbaan over. Ik remde wel wat laat maar stond toch netjes voor de streep stil, echter de buschauffeur besloot z’n rem toch maar iets harder aan te drukken om een eventueel treffen te voorkomen. De passagiers die wilden uitstappen en alvast in het gangpad liepen waren door de rem-aktie nog nooit zo snel bij de deur geweest. Het gevolg was passagiers met bulten, gescheurde nagels en dies al meer. Even later twee ambulances, een politie auto en een service auto van Connexxion met een ongevallen specialist…..  We zijn goed georganiseerd in Nederland !!! Helaas was één passagier wel erg verkeerd neergekomen en met onbekende verwondingen in het Portugees afgevoerd in de ambulance naar het Flevoziekenhuis. Ik hoop dat het goed met haar gaat!

Een overzicht van de verkeerssituatie

Een Foto van de locatie met het zicht op de lichten

Kinder Velomobieltje

Enige tijd geleden las ik op het blog van Velomobiel.nl de intentie van Eva om een “Kinder velomobieltje” te bouwen voor de kitz van Ymte en Swanette. Dit deed me weer een paar decennia teruggaan in de tijd, de tijd dat Bart Verhees, Leo Visscher, en Flevobike nog maar net begonnen. Toen liep de productie hier in “de Velomobiel Garage” in Almere al aardig op toeren om de dochters mobiel te houden; een Tweelingfiets, Fiets met Zijspan, wat gemotoriseerde skelters en veel ander rollend materiaal.

Maar het hoogtepunt was wel een heuse Velomobiel “Jeep Laredo” met stalen frame en composiet body. Per achterwiel een trapstel  (later overgenomen in de DuoQuest) met een 5 versnellings-tussenas en trommelremmen achter.

Met de bouw van de Tweelingfiets had ik al uitgevonden dat de constructie zeer rigide moest zijn omdat het aantal passagiers beperkt werd door het aantal kinderen in de wijk. Snelheid was van ondergeschikt belang. Naast de duurzaamheid was er nog een belangrijke eis van de dochters: een “dashboardkastje met radio”. Zo zie je maar weer dat iedere bouwer z'n eigen richting op gaat.

Hier nog wat fotoos uit de “goede oude tijd”

De Jeep Laredo, schaal 1:2

De enige concessie op de schaal was een hoger dashboard

om voldoende beenbeweging te houden.

Uiteraard vind je het talent van vader terug in de producten van de kidz!

KzieYou

Verhelpen van de lekkages Sunrider

Tijdens het rijden met de Sunrider over nat wegdek of door plassen blijkt dat de constructie zo lek is als een mandje; het water en blubber gutst naar binnen. Nu ik de VeloMobiel toch uit elkaar heb en hem onderste boven heb liggen, is dit een goede gelegenheid om eens wat verder te kijken. De eerste zaken die ik aan ga pakken:

- de achterwielkast

- het binnenspatbord van de voorwielen

- daar waar de canopy aansluit op de neus

- De achterwielkast staat in open verbinding met de zij-bagageruimten, water komt makkelijk naar binnen en bagage rammelt naar buiten.

 De fotoos hierboven tonen de open ruimte (de VM ligt ondersteboven).

Eerst een mal van karton, dan het product van hardschuim (verpakkingsschuim). 

Geinstalleerd met constructiekit.

- Het binnenspatbord van de voorwielen heeft een groot gat voor de stuurstang en de rest van het binnenspatbord is slecht afgekit. Alle water dat door de voorwielen wordt opgegooid wordt netjes in een gootje naar de zij-bagage bakken geleidt (rode pijl).

Je kijkt hier in het voorwiel scherm. Het gat voor de stuurstang staat in open verbinding met de zij-bagageruimte. Net als de kieren. De rode pijl toont het gootje waar al het water inloopt dat uitkomt in de zij-bagageruimte.

Alles afgekit en een rubber flap voor het gat.

Het gootje van de voorwielkast komt uit bij een gat hier in de zij-bagageruimte. Ook maar afgekit.

- Daar waar de canopy aansluit op de neus zit een gootje voor een afdicht rubber.  De passing van de canopy is slecht en het gootje loopt vol water. Dit water loopt in de bochten weer over je onderbenen.

 Je kijkt hier over de neus in de ruimt waar zich regenwater verzamelt wat vervolgens lekker over je benen loopt.

Volgende ritten zal aantonen of deze acties voldoende waren en of we eventueel met de VM kunnen varen ... :-)

KzieYou



Sunrider uit elkaar

Zoals je iets verder op het Blog hebt kunnen lezen is Vrouwlief met de Sunrider het water in gereden, met fiets en al helemaal onder. In totaal heeft de Sunrider ongeveer 5 minuten onder het oppervlak gelegen, dat was lang genoeg voor het water om overal in te dringen. In de lichtbatterij, de lamp, wielnaven .....

Ondersteboven en alles gedemonteerd,

er stond zelfs water in de naven van de voorwielen.

Thuis hebben we wel meteen alles grondig gespoeld met kraanwater en voor zover mogelijk de onderdelen gedemonteerd en leeg laten lopen. Daarna gedroogd.  

 De B&M koplamp open en gespoeld met gedemineraliseerd water.

Nu het wiel er uit is ga ik meteen de 47mm  band vervangen door een 54-406  Vredestein PM band.

Als het regent of je met de Sunrider door een plas rijdt staat de vloer van de cabine vol met water en blubber. Hier kun je goed zien (pijl) dat de achterwand niet dicht is; links en rechts een groot gat naar de bagage compartimenten naast de stoel. Als je bagage in de compartimenten zou leggen raak je dat gemakkelijk kwijt. Deze gaten kan ik nu mooi afdichten nu het wiel er uit is.

Morgen de Sunrider weer samenbouwen en testen.

KzieYou !

Angelo ”De Griekse Speer”

Afgelopen dinsdag was het weer zo ver, ”Cookie Strada 48” en ik proberen elkaar weer de loef af te steken. Na de start op Schiphol-Oost loopt de snelheid eerst rustig, maar gestaag op. Door Amstelveen gaat het nog wel braaf maar naarmate het aantal stoplichten minder wordt en de wegen rechter gaat het al rap harder. Ondanks de lage temperatuur en de winterbanden zakken we niet meer onder de 35.  Bij de stoplichten net voor Weesp vanuit Driemond wordt de situatie pas echt ernstig; het is niet alleen meer Cookie waar ik rekening mee moet nemen ………..

We schrikken, shit, het is  Angelo die naast ons komt staan met z’n racefiets van 8 kg. Plotsklaps zijn Cookie en ik weer een team.  Angelo is een topsporter, smal van boven met stevige benen en hooguit  75 kg. Hij is al jaren ons ”wrevel”.  Maar ook Angelo beseft dat het weer een harde strijd zal worden en sluw als hij is glipt door rood en we schreeuwen hem nog na   “falsspeler…. “ maar hij stoort zich er niet aan. Angelo grijpt meteen al 200 meter voorsprong. Door Weesp weet hij z’n voorsprong nog flink te vergroten omdat velomobielen niet door het brommersluisje kunnen op het voetpad en dus een rondje rond de kerk moeten doen. Maar dan keert het tij, over de dijk richting Muiden kunnen we al flink vaart maken ondanks de kronkelige weg en als we eenmaal op het strakke  fietspad langs het spoor geraken spinnen we op tot 45 km/uur richting Muiderberg.

 Helaas wordt Angelo maar langzaam groter  en we zullen er nog een schepje bovenop moeten doen. Boven de 50 gaan we nu en dat blijkt te helpen. Even later schiet ik Angelo voorbij met wel 15 km snelheidverschil en ik weet het vol te houden tot het einde van het fietspad. “je hebt een motortje ,  een motortje …. “  hoor ik nog achter me roepen …  ha ha ha , een groter compliment kan hij me niet geven ….  Ik wil met grote snelheid de brug over de A1 opschieten maar er komt een auto van rechts waar door ik op het laatste moment nog volop in de remmen moet. Door het natte wegdek schiet de stoom van onder de banden en ik ga in 2 seconden van 40 naar 0 km.

Ik herstel van de schrik en accelereer weg.  Als 50 meter verder de brug begint zit Angelo al weer naast me….  Bij het zien van voldane grijns schiet mijn lichaam vol met adrenaline en testosteron en ik krijg een waas voor mijn ogen ... kill kill KILLLL .....   met al mijn vermogen trek en druk ik aan de pedalen, bij elke slag vervormt het neusframe van de Strada en slaat de staart van links naar rechts. Angelo winnen…?  Dat nooit.  Ik versnel vlot en halverwege de klim gaan we al weer boven de 35. Ik weet de snelheid ondanks mijn brandende benen vol te houden tot boven op de brug. Compleet uitgeblust laat ik me uitrollen tot over de Hakkelaarsbrug waar Angelo me weer passeert.  Ik veins dat ik op mijn maat moet wachten en laat Angelo maar weer gaan………….

Angelo Mengoulas en z'n zoon,

(winnaar nationaal kampioen veldrijden 2009)

Zie ook:   https://www.blogger.com/comment.g?blogID=2446927165311168751&postID=6385844011998250841

Sunrider te water, brrrr ...

Mooi weer vandaag, dat maakt de “zondagsrit” toch een stuk vrolijker. We rijden met onze velomobielen vaak het rondje Polder - Oude land (Gooi) via Stichtsebrug en Hollandsebrug. Tussen de bruggen vele routes zoals Lage Vuursche, Ankeveense Plassen of bijvoorbeeld Vinkeveen. Toevallig komen we altijd weer langs "LaPlace" voor een koffie en overheerlijke appeltaart met nootjes.

Mooi weer levert ook altijd weer een paar mooie foto’s op waarvan je hieronder ook even kunt meegenieten. Op de Bussumseheide  hebben we nog een paar statiefoto’s  gemaakt van onze nieuwe Sunrider. Misschien wel net op tijd, zoals ik je hier later vermelden. 

  De heidevelden en bossen tussen Hilversum, Bussum en Laren.

Hier kun je altijd mooie plaatjes schieten.

Deze biefstuk laat zich gelukkig niet opwinden door een grote rode velomobiel ….

Een kiekje door het decolleté.

De Sunrider, een mooie comfortabele cruiser.

Op de terugweg al rustig toerend met de sky-line van Almere al in zicht kreeg ik weer zin om wat op het op blog te schrijven.  Juist op het moment dat ik een onderwerp overwoog lachte het geluk ( wat dit betreft) me  toe; ik hoorde een grote plons achter me en wist meteen dat we weer wat bijzonders gingen beleven. In dit geval geen “hoogtepunt” maar eerder een ”dieptepunt”. In mijn spiegel zag ik nog net de Sunrider kopje ondergaan in een brede sloot. Boven op mijn remmen en zonder de cover van m’n Strada te openen schoot ik naar buiten en binnen 5 seconden stond ik tot aan mijn schouders in het koude water met mijn voeten en enkels in de prut. De Sunrider was inmiddels op haar zijde helemaal verdwenen onder de waterspiegel en Vrouwlief kon, half uit de Velomobiel, nog net haar hoofd boven water houden. Het was erop of eronder!  Omdat vrouwlief altijd een grote stem heeft in onze beslissingen werd er gekozen voor “erop” en ik begon flink te trekken aan Vrouwlief om de rest van haar verrukkelijke lichaam (ze leest m’n blog ook) ook boven water te krijgen. Omdat haar linker voet nog vastzat aan het pedaal koste het veel moeite. Achteraf weet ik eigenlijk niet eens of ik Vrouwlief door de klep of door het raam heb getrokken. In ieder geval,  met de hulp van omstanders hebben we Velonaut en Velomobiel weer aan de kant gekregen.  Na nog wat dreggen ook de wieldoekjes, tasjes en wat andere losse spullen teruggevonden. Van de zonnebril moesten we afscheid nemen.

3 meter breed en 1.60 meter diep, maar vooral vies en stinkend ..

Gelukkig al snel weer aan wal …..

Ondanks de frisse duik kregen  we het niet koud;  ik denk vooral door de adrenaline en onze Trevira (Coolmax) onderkleding die het vocht van je lichaam houdt. De terugrit ging moeizaam, kortsluiting in de “controller” van de elektrische ondersteuning van de Sunrider maakte van de motor een “wervelstroomdynamo”; een elektrische rem dus.  Ik offer mezelf weer op en Vrouwlief gaat in de Strada vast vooruit naar huis om niet onderkoeld te raken.  Nog 7 kilometer te gaan met de Sunrider, mijn maximum snelheid met de "turborem" er op is 7 km/uur. Ik reken snel uit dat de terugrit me een uur gaat kosten met maximale inspanning. Na 2 kilometer ploeteren en technisch overpeinzen besef ik dat ik alle bedrading van de motor moet loskoppelen zodat de stroomkring in  motor is onderbroken en dus niet meer kan remmen. Dat werkt en 15 minuten later haal ik op de drempel van Broek’s-Paradise de Strada weer in.

Na een warm bad en een kop hete cappuccino kwam vrouwlief weer redelijk op toeren en begonnen haar kaken weer te bewegen … .;    “m’n zere knie is weer zielig en ik heb drie nagels gebroken …“     “m’n Blackberry zat gelukkig goed verpakt maar doet het toch niet meer ..”.   Een zucht van verluchting gaat door mijn heen, ze is dezelfde
gebleven …………

Maar wat een troep in de Velomobiel, ik heb hem maar echt helemaal “uitgehoosd”, ook de zwarte prut van de sloot aan onze kleding maakte van het badwater chemisch afval. Gelukkig eerst gespoeld voordat we het in de wasmasjien stopten.

En hoe het kwam?? Vrouwlief weet het niet meer. Wat we wel weten is dat het Spoorbaanpad in Almere Poort een lastig fietspad is met 10 onnodige haakse bochten en dat de reparaties in de "ellebogen" worden uitgevoerd met grind wat na een dag al breed ligt uitgestrooid over de rijbaan. Een ideaal pad voor ongelukken dus. Dertien jaar geleden is het pad geopend als eerste "Fietssnelweg" van Nederland, maar door onbekende visies verworden tot "hordenbaan" voor velomobilisten.

De schade is helaas groter dan het zich in eerste instantie liet aanzien; bagage klep stuk, twee defecte accu's (a 400€ per stuk), en vermoedelijk de controller van de motor.

KzieYou, Theo.

Zo handig als je het eens nodig zou hebben ...

Op blogs van vrienden lees ik alom waardering voor mijn prestaties maar bovenal voor mijn vergevorderde leeftijd. Het laatste is niet zozeer een verdienste maar moet meer gezien worden in “relatie met”.  Daar de leeftijd nog wel een jaar of 30 door blijft tikken hoef ik daar dus verder geen zorgen over te maken. Met de prestaties ligt het wat lastiger en moet ik het meer hebben van slimheid, vernuft en bovenal het “toeval”.

Het “toeval” kwam mij vandaag weer op het pad. Door technische mankementen aan mijn Strada moest ik deze compleet leeg ruimen om hem op het dak van de auto te laden. Ik kwam daarbij veel handige dingetjes tegen die ik misschien wel eens nodig zou kunnen hebben, zoals stukjes ketting, handschoenen, twee extra mutsen, een trui en twee jassen, tie-wraps en ga zo maar door. Alle die inhoud welke ik zonder zorgen dagelijks meesleep in de Strada voor het transport maar in één grote vuilniszak in de koffer van de Multi-Purpose-Van van VrouwLief. Echter bij het beuren van de vuilniszak bemerkte ik dat ik mijn spierballen behoorlijk moest aanzetten. Ik besloot daarom om er maar wat meer wetenschappelijk onderzoek aan te besteden.

Hieronder wat resultaten:

Velonaut in (met) volledige uitrusting:                 100.5 kg

Velonaut met alle boorduitrusting:                       111.5 kg

Boorduitrusting:                                                       11 kg

<><><><><> Wat meer in detail:

Tas met agenda en zakelijke documenten waar ik zelden in kijk. Brood en fruit leven echter nooit lang. Velotas met banden, jassen en mutsen, 2 brillen, aluminuium deken, pleisters,  toiletpapier, schadeformulier en sjaal.	Velomobielen dak inclu buizen met         verpakking. Gereedschaptas met inhoud.
Luxueus tapijt.	Radio, pomp, ruitje en batterijen. Handig zo een lekker warm vest voor als je pech krijgt
Onder het toeziend oog van "dieet" specialisten zonder sokken op de weegschaal met als gevolg een vetrandje van 30%. Daar valt nog wat te winnen dus.	11 kg bagage !!!!!! Maar wat moet er weg ???

                            Toch maar elektrische ondersteuning dan ?